Bursztyn znany jest od dawna pod różnymi nazwami. Najpopularniejsze i najcześciej używane nazwy w Polsce to bursztyn, jantar oraz amber.

W różnych krajach bursztyn ma inną nazwę i historię.

Anbar – Arabowie określali bursztyn jako anbar . Skąd nazwa anbar? Prawdopodobnie zapach palonego lub pocieranego bursztynu został skojarzony z zapachem ambry. Zarówno ambrę, jak i bursztyn znajdowano w morzu.  Arabowie wierzyli, że obie pochodzą z dna morza.
Bernstein – to w językach germańskich kamień, który się pali (Brennen Stein), stąd przejęte przez język polski słowo bursztyn.
Elektron – tak nazywali ten kamień Grecy (ηλεκτρον), co znaczy świecący i błyszczący.
Jantar – słowiańska nazwa bursztynu to jantar, co oznacza „morska żywica”. Prawdopodobnie nazwa ta została przejęta od Litwinów, a ta od fenickiej nazwy jainitar – żywica morska.
Karuba – nazwę taką używali Persowie – złoty rabuś.
Lyncurium – dla Rzymian bursztyn to złocisty kamień czyli „mocz rysia”. Według ich legendy bursztyn miał powstać ze skamieniałego moczu rysia.
Sokal – takiego określenia używali Egipcjanie.
Sukcynit – nazwa geologiczna, pochodzi od succinum. Succinum to łacińska nazwa bursztynu używana w farmacji. Succus czyli sok, żywica drzewna.

Bursztyn w różnych językach świata:

• afrykanerski – barnsteen, amber
• angielski – amber
• arabski –  كهرمان
• aragoński – ambre
• czeski – jantar
• duński – rav
• esperanto – sukceno
• fiński – meripihka
• francuski – ambre
• hiszpański – ámbar
• holenderski – amber
• islandzki – raf
• litewski – gintaras
• łaciński – glaesum,  glesum, electrum, sucinum
• niemiecki – bernstein
• norweski – rav
• portugalski – âmbar
• rosyjski – янтарь
• słowacki – jantár
• słoweński – jantar
• turecki – kehribar
• włoski – ambra